خداحافظی‌های بی‌موقع از رحمتی تا شجاعی/ خیلی زود، خیلی دیر!

به گزارش وبسایت نود، خداحافظی نکردن به موقع از فوتبال یا مسابقات ملی، بازیکنان زیادی را به دردسر انداخته است. یا آنقدر دیر شده، که کاسه صبر طرفداران لبریز شود یا آنقدر زود و بی‌موقع، که پشیمانی ماندگاری برای بازیکن و تیمش به بار بیاورد. مسعود شجاعی در حال حاضر، به دسته اول مربوط می‌شود. مربیان تیم ملی، به خواست خودشان او را دعوت می‌کنند اما ترکش انتقادات، همیشه به سمت شجاعی می‌چرخد که چرا، زمان مناسبی را برای خداحافظی انتخاب نکرده است. به خصوص که او، با 35 سال سن تقریبا شانسی برای حضور در جام جهانی بعدی ندارد اما بر خلاف نکونام که پس از جام ملت‌ها و در دو بازی دوستانه بازی‌های ملی را کنار گذاشت، شجاعی هنوز حاضر نشده فوتبال ملی را تمام کند.

اولین بازی‌های رسمی شجاعی در تیم ملی، با اتفاقی مشابه برای دایی در تیم ملی همراه بود. دایی که در جام ملت‌های 2004 نمایشی در حد نامش نداشت، در مرحله نهایی انتخابی جام جهانی هم تا پنالتی بازی آخر با ژاپن، نتوانست گلی بزند. همراهی او با تیم ملی در جام جهانی 2006، با انتقادات زیادی همراه بود و پس از ناکامی در گلزنی به مکزیک و آنگولا، انتقادها به اوج رسید. خداحافظی دایی با تیم ملی، به صورت اجباری و با قرار نگرفتن در لیست قلعه‌نویی پس از جام جهانی رقم خورد. اتفاقی که شاید، برای شجاعی هم در لیست بعدی تیم ملی تکرار شود.

تیم ملی، سابقه خداحافظی زودهنگام و غافلگیرکننده را هم داشته است. کریم باقری، بعد از ناکامی تیم ملی در صعود به جام جهانی 2002 و در شرایطی که فقط 28 سال سن داشت، تصمیم گرفت از تیم ملی خداحافظی کند. درخشش باقری در بازی‌های باشگاهی، سال‌های زیادی ادامه داشت و سرانجام او، برای انتخابی جام جهانی 2010 مدت کوتاهی به تیم ملی برگشت. نمونه بدتر، خداحافظی عجیب مهدی رحمتی بود. رحمتی به عنوان شماره یک تیم ملی و در روزهای اوج دوران بازی، خداحافظی غافلگیر کننده‌ای از تیم ملی داشت. او نمی‌خواست برای همیشه، از تیم ملی برود اما بخاطر همین تصمیم، توسط سرمربی تیم ملی تنبیه شد و دیگر نتوانست با پیراهن ملی بازی کند.

در دنیای فوتبال هم خداحافظی عجیب و بی‌موقع، چیز تازه‌ای نیست. از مسی که بارها از تیم ملی خداحافظی کرد و برگشت گرفته تا مارادونا، که آنقدر ادامه داد تا در شرایط بسیار بدی از فوتبال جدا بشود. با این حال، بازیکنان زیادی هم بوده‌اند که زمان مناسب برای خداحافظی‌شان را تشخیص داده‌اند. زیدان، با فینال جام جهانی و گرفتن توپ طلا از بازی‌های ملی و باشگاهی خداحافظی کرد. مالدینی پس از جام جهانی 2002 با وجود کیفیت بالای بازی‌اش در مسابقات باشگاه، فوتبال ملی را کنار گذاشت و خاویر زانتی، با وجود اینکه فاصله چندانی با شکستن بیشترین بازی در تاریخ سری آ نداشت، تصمیم گرفت بعد بازگشت از مصدومیت و در فرمی مناسب با فوتبال خداحافظی کند. در فوتبال داخلی هم جواد نکونام را می‌توان چنین نمونه‌ای دانست. او در جام ملت‌های 2015، یکی از بازیکنان کلیدی کی‌روش بود. با توجه به اینکه شانسی برای حضور در جام جهانی 2018 نداشت، چند ماه بعد و در دو بازی دوستانه با سوئد و شیلی، رکورد بازی‌های ملی دایی را شکست و با گلزنی در هر دو مسابقه از فوتبال ملی خداحافظی کرد.

مسعود شجاعی هم در جام ملت‌ها، با وجود دقایق بازی کوتاه رهبر تیم ملی بود و حضور او در کنفرانس‌های مطبوعاتی، وجهه خوبی برای ایران ساخت. با این حال، خیلی زود و با یک بازی ضعیف مقابل عراق، ورق برای او برگشت. بازیکنی که خاطرات خوبش، پشت نمایش‌های اخیر در بازی‌های ملی قرار گرفته‌اند.

22330